KARDEŞLERİM

     Bir ağabeyim vardı benim. Çocukluğumun kahramanı. Mahallemdeki çocuklar beni sıkıştırdığında imdadıma yetişen, haksızsam beni de okşamaktan geri durmayan. Başka ilde okuyordu o zamanlar, onun geldiğinde uyuyor olurdum hep. Ama hiç eli boş gelmemişti yatağımın ucuna ya da en azından ben öyle hatırlıyorum. Oyuncak piyano getirmişti bir kere, hani kırmızı ve pilli olanlardan. Durmazdı yerinde, gezerdi bisikletiyle. Hala kulaklarımda sesi "hadi atla önüme de gezelim" deyişi. Bir ağabeyim vardı benim. Çocukluğumun kahramanı...



     Bir ablam vardı benim. Çocukluğumun annesi. Oyuncak bebekleri, barbieleri olmamıştı hiç. Bazen onun oyuncağı olurdum. Bazen de, uzakta okuyan diğer kardeşinin özlemini giderirdi benimle. Çok kızdırırsam; pencerenin parmaklığıyla arasına koyar beni, camı da üzerime kilitlerdi. Ne dışarıda ne de içeride olurdum anlayacağınız. Zorlandığım zamanlarda "Hadi ablam, beraber yapalım ödevini. 3 tane erik cebinde, 3 tane elinde, 3 tane de tabakda var. Hepsini yersen kaç erik yemiş olursun?" diyerek 3 kere 3'ü anlatması hala aklımda. Bir ablam vardı benim. Çocukluğumun annesi...




Fevzi H. AKTAŞ
aktasfevzi@gmail.com